‘Als van nature een adrenaline-man ben ik nu voorzichtiger’
-
Jos
Interview met vader Maarten
Maarten is 36 jaar, werkt als accountmanager en heeft 2 kinderen: Jasmijn (4 jaar) en Matthijs (1 jaar). We praten met hem over het vaderschap en hoe dat zijn leven heeft veranderd.
Hoe kijk je naar je kinderen naarmate ze ouder worden?
Het eerste jaar is vooral heel pittig. En dat komt gewoon omdat die kleintjes helemaal niks kunnen, dus ze hebben jou nodig. Na het eerste jaar worden ze wat vrijer en gaan ze van zitten, naar kruipen naar staan naar lopen. En wordt hun wereld gewoon groter en vermaken ze zichzelf meer. Dat is fantastisch om mee te maken. Daar komen natuurlijk ook verantwoordelijkheden bij. Soms pakken ze dingen van de tafel af bijvoorbeeld, maar ik vind die interactie als ze ouder worden erg leuk.
Of ik de baby's van vrienden vast wilde houden? Neuh, dat hoeft niet!
Vond je het onwennig om vader te worden?
Ik ben zo’n vader die voor mijn eigen kinderen nooit een ander kind wilde vasthouden. Dat hoefde voor mij echt niet. Als vrienden van mij een kind hadden gekregen stond ik naast de wieg en zei ik wel: oh, wat leuk! Maar daar bleef het dan ook wel bij. En dan krijg je ineens zelf een kind. Dat is natuurlijk wel heel erg wennen met zo’n klein, teer wezentje. Doe ik het wel goed en houd ik haar wel goed vast? De eerste dagen heb je zoveel vragen, maar nadat de kraamhulp weg is ben je ineens manager luier verschonen. Dus onwennig? Ja. Maar het went heel snel.
Heb je een papadag?
Nee, ik werk ook niet minder, maar mijn vriendin werkt parttime. We hebben het nu zo verdeeld dat ik de oudste een beetje regel en mijn vriendin de jongste. Naar school brengen doen we om beurten.
Wat vind je het leukste aan vader zijn?
Het leukst is dat je trots bent op die momentjes dat je kids weer wat nieuws kunnen of met andere kinderen spelen. Ook als je bijvoorbeeld door de supermarkt loopt en je kind een oud omaatje aan het lachen maakt. Echt dat kind zijn nog, zonder filter en lekker zichzelf.
Wat maakt je onzeker?
Voordat ik vader werd was ik wat onvoorzichtiger. Ik ging bijvoorbeeld skiën en kijken hoe hard ik de berg af kan. En nu denk ik: weet je wat, ik hoef mijn high score niet te verbreken. Het besef dat je mensen achterlaat als er iets zou gebeuren. Er is een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: is dit wel handig? En dat is wel nieuw voor mij. Mijn leven voelt nu meer waard omdat, stel er gebeurd iets met mij, dan staat het leven van mijn kinderen ook op de kop. Dus het verbeteren van topsnelheid op ski’s is het eigenlijk niet meer waard. En dat terwijl ik van nature een adrenaline-man ben! Maar ik heb nog wel voldoende uitdaging hoor! Ik hoop dat ik over 20 jaar met de kids van de berg af kan natuurlijk!
Ik wil nu op de bank zitten met een Ipad en over 30 minuten ga ik tukken.
Hoe zorg je voor een goede aandachtsverdeling tussen de dingen en mensen die je belangrijk vindt?
In die zin is het wel heel intensief. Toen je nog met z’n tweeën was kon je echt je eigen ding doen. Die ander had daar feitelijk geen last van. Maar ik weet nu dat, stel ik ga een weekendje weg met de kids, mijn partner geen moment voor haarzelf zal hebben. De tijd die je nu hebt is veel schaarser geworden. Er is minder vrije tijd beschikbaar, dus je moet heel goed bedenken: waar besteed ik die aan? Het is wat het is. Al kan ik me daar nog steeds moeilijk bij neerleggen en heb ik nog steeds wel het gevoel dat ik dingen mis. Maar soms moet je je ook gewoon overgeven aan je moeheid. Ik had gisterenavond bijvoorbeeld nog even willen sporten. Ik zou me omkleden maar ik dacht: nee, geen zin. Ik wil nu op de bank zitten met een ipad en over 30 min ga ik tukken.Hoe zorg je voor een binding met je kinderen?
Als vader is er die eerste 9 maanden een afstand tussen jou en je ongeboren kind. Voor een moeder is dat anders. Zij voelt direct die verbintenis. Mijn partner heeft weleens gezegd toen ons kind net was geboren: ik heb het gevoel dat ik onze dochter al goed ken. Terwijl ik haar nog moet leren kennen, want ik heb 9 maanden langs de zijlijn heb gestaan. Het is daarom een kwestie van tijd besteden aan en met je kind. En dat kan ook in de verloren uurtjes ‘s avonds even samen op de bank. Er simpelweg zijn, dat is belangrijk. Dan leer je elkaar wel kennen.Ik heb wel eens 's nachts een rondje van 3 uur om het IJsselmeer gereden.
Hoe was de relatie met je partner in de eerste periode?
Je vindt elkaar in de nieuwigheid. Onze dochter was in het begin heel vaak wakker ‘s nachts, daardoor hadden wij het als ouders in het begin ook niet makkelijk. We probeerden elkaar telkens tegemoet te komen. Ik heb weleens ‘s nachts een rondje om het IJsselmeer gereden van 3 uur. Want in de auto slaapt onze dochter meteen. Dan kon mijn vriendin ook even thuis slapen. Tja, soms ben je gewoon ten einde raad. Je doet gewoon maar wat en je volgt je intuïtie. Het is een beetje freewheelen.
Hoe beleefde je de bevalling?
We hebben in beide gevallen een hypnobirthing bevalling gedaan. De theorie is dat je lichaam wel weet wat het moet doen, maar je hoofd zit vaak in de weg. Het meest bijzondere voorbeeld (en een beetje raar misschien) is vrouwen die in coma liggen en zwanger zijn. Daar gaat de bevalling vaak heel soepel en probleemloos. Dit komt omdat het hoofd is uitgeschakeld en het lijf brengt het kind ter wereld. Met hypnobirthing wil je jezelf dus zo ontspannen mogelijk houden.
We hadden echt het gevoel: we zijn een team, we gaan dit gewoon fiksen. Mijn vriendin deed logischerwijs al het zware werk en ik deed mijn best om haar zo relaxed mogelijk te houden. Als man heb ik zeker het gevoel gehad dat ik van betekenis kon zijn.
Meer tips voor vaderschap ontdekken?
Ken jij de Vaderboks al?
Ben of ken jij een papa in spe die wel zo'n Vaderboks kan gebruiken?